Europejska norma EN779 określa klasy filtracji oraz parametry, jakie powinna spełniać każda z klas. Trzy kategorie to G (gruba), M (średnio-drobna) i F (drobna). Producenci materiałów filtracyjnych muszą wykazać, że ich produkty zatrzymują określony poziom zanieczyszczeń w warunkach laboratoryjnych, aby móc używać oznaczenia określonego przez normę.
Filtry klasy G mają podstawową specyfikację. Udaje im się odfiltrować większość zanieczyszczeń, ale nie radzą sobie dobrze z pyłkami i zarodnikami grzybów – co czyni je słabymi produktami dla alergików.
Filtry średnio-drobne klasy M, znane wcześniej jako F5 lub F6 i tak oznaczone przez producenta ze względu na wysoką skuteczność w zatrzymywaniu podstawowych zanieczyszczeń i zdolność do radzenia sobie z pyłkami, mogą częściowo zatrzymać cząsteczki smogu lub bakterie. Filtry M5 i M6 są rzadziej stosowane przez producentów rekuperatorów.
Filtry klasy F mają drobne pory i nie bez powodu są tak nazywane – zatrzymują praktycznie wszystkie zanieczyszczenia. Dobrze wychwytują pyłki, zarodniki grzybów, smog, bakterie i wirusy. Wśród producentów rekuperatorów najczęściej stosowany jest filtr klasy F9 i filtr F7 Cena tych filtrów również jest najwyższa. Filtry klasy M muszą spełniać inną normę – EN779. Nakazuje ona, aby w celu zbadania skuteczności filtracji filtrów klasy M producenci stosowali specjalny aerozol DEHS (polidyspersyjny aerozol sebacynianu dietyloheksylu) o ściśle określonym składzie, którego cząstki mają średnicę 0,2-3 mikrometrów.
